Mafia: Definitive Edition
بازی Mafia: Definitive Edition روایت و ساختاری وفادار به نسخه اصلی دارد. موضوعی که قطعا نقطه قوت آن است. داستان مافیا تا حدی یادآور فیلم پدرخوانده است. این شباهت ارتباطی به کلیت داستان ندارد و مربوط به کیفیت آن است زیرا همانند شاهکار فرانسیس فورد کاپولا ، پس از گذشت سال‌ها نه تنها از ارزش‌هایش کم نشده بلکه همین حالا هم از اکثر بازی‌های اکشن دهه گذشته – حداقل از بعد داستان – درخشان تر عمل می کند. هنگر13 حتی سعی کرده جزییات جدیدی را به بازی اضافه کند.
از کات سین‌ها و ماموریت‌های بیشتر تا وجود نامه‌ها و نوت‌هایی که باعث شده ما بیشتر با شخصیت‌های حاضر در بازی و دنیای پیرامون آن‌ها آشنا شویم. با اینکه داستان تقریبا همان است اما اکثر دیالوگ ها تغییر کرده‌اند که با توجه به عوض شدن کامل کست بازی ، نکته‌ای به شدت مثبت است. این فرم روایت جذاب به همراه گرافیک هنری چشم نواز و موسیقی گوش نواز سبب شده تا حتی افرادی که تجربه قسمت اول را هم ندارند از داستان و فضاسازی بازی لذت ببرند.
دوستداران نسخه قدیمی هم در این لذت شریک هستند. با این تفاوت که ممکن است بعضی تفاوت ها چندان به مذاق آن‌ها خوش نیاید. شاید مهم ترین تغییرات یاد شده در بازسازی دو شخصیت تامی انجلو و دان سالیاری خلاصه شود. تامی انجلو در قسمت اصلی راننده خوش قلبی بود که دست سرنوشت او را به سمت تاریکی هل داد. این موضوع نه فقط از داستان بلکه از ظاهر و صوت تامی هم مشخص بود اما تامی جدید بیشتر شبیه به زورگوهای ایتالیایی بروکلین است که احتمالا در فیلم و سریال های مختلفی نمونه آن‌ها را دیده اید.
بررسی بازی
نوع حرف زدن تامی جدید هم هیچ شباهتی به نسخه اصلی و صداگذاری کم نقص Michael Sorvino ندارد. البته این به معنای ایفای نقش بد Andrew Bongiorno نیست. او هم با این نقش افرینی ثابت کرد هنرمندی درجه یک در حوزه بازی است. در بعضی بخش‌ها چه از منظر بازی فیزیکی و چه ادای دیالوگ فوق العاده ظاهر میشود. اما مشکل اینجاست که ممکن است مخاطبان قدیمی نتوانند با پرسونا جدید تامی کنار بیایند.
ایراد دیگر شخصیت پردازی بازی به دان سالیاری مربوط می شود. سالیاری نسخه اصلی از آن دست روسای مافیا بود که در عین ظاهر آرام و متینش به شدت کاریزماتیک بود ولی دان سالیاری جدید بیشتر یادآور یک رییس پرشور است که گاهی اوقات اعصاب شما را هم خرد می کند. شاید بتوان از تغییر تامی به واسطه بازی فوق العاده Andrew Bongiorno عبور کرد اما دان سالیاری نسخه جدید بدون شک یکی از نقاط ضعف شماره جدید است زیرا او به هیچ وجه آن کاراکتر کاریزماتیک که دنبالش بودیم را ندارد.
در مورد مابقی شخصیت ها تغییرات حتی اگر مثبت هم نباشند ، منفی نیستند و به طور کلی در خدمت روایت بازی هستند. با وجود ایردات یاد شده هنگر 13 در مجموع در بازسازی داستان مافیا عالی عمل کرده و اگر از تغییرات تامی و دان سالیاری فاکتور بگیریم ، این بازی از منظر داستان و روایت عملکرد بسیار خوبی دارد. برای شما کاربر قدیمی خاطرات و نوستالژی قوی را زنده می کند و برای شما کاربر جدید ، مشخصا می تواند مهیج و جذاب باشد مخصوصا اگر به داستان های مافیایی علاقه داشته باشید. همین روایت خوب و فضاسازی فوق العاده باعث شده تا به مانند نسخه اصلی ، Definitive Edition هم عنوانی داستان محور باشد که مخاطب را با خود همراه می کند.
گیم پلی
از بحث داستان که عبور کنیم به گیم پلی و طراحی دنیای بازی می رسیم. مانند نسخه اصلی در این شماره هم بازی دو انتخاب بخش داستانی و Free Ride را به شما میدهد. در بخش داستانی ، همانطور که مشخص است مراحل بازی به صورت خطی دنبال می شود و در بخش Free Ride هم می توانید ازادانه در Lost Heaven به گشت و گذار مشغول شوید. تا اینجای کار همه چیز خوب است مخصوصا برای قدیمی ها که این روزها حوصله سر و کله زدن با یک عنوان open world بزرگ به همراه ماموریت جانبی ریز و درشت را ندارند. اما وقتی به بخش رانندگی و تیراندازی می رسیم کمی ماجرا متفاوت می شود. رانندگی در یکی دو ساعت اول بازی به شدت توی ذوق می زند.
با اینکه بازی دارای دو آپشن برای رانندگی است اما به شخصه رانندگی با همان حالت Simulation را ترجیح می‌دهم. درحالت دیگر هم حداقل در مورد یکسری خودرو‌های مافیا که به آن‌ها اشاره کردیم تغییری به وجود نمی‌آید. از طرفی نباید از اضافه کردن موتور سیکلت در بازی به راحتی عبور کنیم. زیرا برخلاف یکسری ماشین‌ها ، رانندگی با موتور سیکلت‌ها از همان ابتدا جذاب و مهیج است. به صورت کلی رانندگی در بازی دو وجه خوب و بد دارد. هرچه قدر راندن ماشین‌های سریع‌تر و موتور سیکلت‌ها می‌توانندجذاب باشند ، یکسری ماشین‌های بازی به شدت کندو اعصاب خردکن هستند. این تنها بخش مافیا نیست که دو سر خوب و بد دارد.
تقریبا تمامی بخش های گیم پلی به این شکل است. یعنی بخشی که خوب کار شده و بخشی که ایرادات بزرگی دارد. مثلا برویم سراغ مبارزات. مبارزات تن به تن واقعا در سطح ضعیفی قرار دارد. از آن بدتر حرکات تمام کننده یا همان Takedownهای تامی است که بسیار مصنوعی هستند و یادآور مافیا 3. حتی بعضی از این حرکات تمام کننده مانند حرکات تمام کننده تامی با چوب بسیار سطح پایین هستند. تنها حالتی که می‌توانید Takedownهای خوبی ببنید استفاده از چاقو است. البته این حرکات تمام کننده هم زود تکراری می‌شوند.
ویژگی های جدید
برخلاف شماره اصلی که گان پلی سختی داشت ، در اینجا تقریبا با همان گان پلی مافیا 3 روبرو هستیم که بر پایه کاور بود. درحالت کلی گان پلی بازی در سطح بالایی قرار نمیگیرد اما مشخصا در مقایسه با نسخه اصلی پیشرفتی شگرف داشته. در اینجا هم به مانند بخش رانندگی بسته به گزینه پیش رویتان کلیت عوض می شود. مثلا ریوالور و کلت سلاح‌های اعصاب خرد کنی هستند. دمیج کمی دارند، لگدشان زیاد است و اگر چند دشمن شما را محاصره کنند ، ایرداتشان واقعا اعصاب خرد کن میشود. به طور کلی حس تیراندازی را انطور که باید و شاید منتقل نمی کنند و جذاب نیستند.
در طرف مقابل کار با شات گان و تامی گان واقعا هیجان انگیز است. به صورت کلی چه در رانندگی و چه در مبارزات ؛ بازی یک روند ثابت ندارد. ماشین های کند اعصاب خرد کن در مقابل ماشین های تند که هندلینگ مناسبی دارند. میلی ضعیف و گان پلی بدسلاح های کمری تا جذابیت کار با تامی گان ، شات گان والبته سلاح های انفجاری. البته نباید از هوش مصنوعی نسبتا خوب بازی فاکتور گرفت هرچند در اینجا هم اگر باگ‌ها به آن‌ها اجازه بدهد کارشان را به درستی انجام دهند. شاید بتوان گفت به همین خاطر Mafia: Definitive Edition برای دوستداران سری می‌تواند حالت عشق و نفرت داشته باشد.
اولین نفری باشید که نظر میدهید.